“فردی” که رفت و جایش خالی ماند
به گزارش عنقانیوز، محمدصادق عابدینی در جوان نوشت؛ یک سال از درگذشت مرحوم امیر حسین فردی گذشته است و ما هنوز هم بعد از این مدت به این فکر میکنیم که نبود یک نویسنده و مدیر انقلابی را چگونه جبران کنیم؟ متأسفانه بسیاری از داشتههای فرهنگی انقلاب بدون جانشین هستند و هر وقت دست زمانه و تقدیر الهی یکی از آن را از بوستان فرهنگ انقلاب میچیند، تا مدتها جای خالی آنها به چشم میآید و گاهی پیدا کردن جایگزین برای آنها بسیار سخت میشود. قسمت دردناکتر این قضیه وقتی است که تلاشها برای یافتن جانشین این افراد بینتیجه باقی بماند و مجبور باشیم با یک عقبگرد به اشخاصی در سطوح پایینتر دلخوش کنیم.
نسلی که از ابتدای انقلاب اسلامی به صورت جدی وارد عرصه ادبیات شد و در عین جوانی و بیتجربگی توانست قدمهای بلندی را برای تثبیت سبک ادبی انقلاب بردارد، امروز تقریباً بیجانشین است. به خصوص آنکه در این بین کسانی بودند که علاوه بر هنر نگارش و نویسندگی، از هنر بالاتری به نام مدیریت برخوردار بودند و توانستند سکاندار ادب انقلاب باشند. مرحوم امیرحسین فردی به این جهت در میان نویسندگان انقلاب از جایگاه ویژهای برخوردار بود. فردی توانست درجایگاه یک معلم و یک مدیر فرهنگی دست به تربیت نیرو بزند.
درست در زمانی که پهلویها سعی داشتند با تبلیغ و واردات آثار ادبی غربی و تربیت نسل نویسندگان غربگرا، ادبیات ایران را در خدمت تغییر سبک زندگی اسلامی مردم قرار دهند، امیر حسین فردی در مسجد جوادالائمه اقدام به تأسیس کتابخانه کرد و حلقهای از جوانان متعهد را در آن جا جمع کرد که بعد از انقلاب پایهگذار حوزه هنری شدند. این نویسنده حتی نگذاشت در تلاطمهای اولیه انقلاب، مهمترین نشریه کودکان کشور از نفس بیفتد و در آن شرایط حساس بار مدیریت «کیهان بچهها» را به دوش کشید تا امروز نسل جوان کشور یا همان بچههای دهه شصت، بخشی از خاطرات خوب کودکیشان را مدیون فردی باشند.
بیشک در فضای خاص دهه ۶۰ و در حالی که کشور دستخوش جنگی ناخواسته شده بود، ایجاد ساختارهای جدید فرهنگی بدون حضور و مدیریت جوانانی چون مرحوم فردی میسر نبود. حوزه هنری در آن سالها، بارهای به زمین مانده بسیاری را از زمین برداشت و امروز تازه متوجه میشویم که اگر امثال مرحوم فردی آن زمان قاطعانه جلوی افکار انحرافی چون مخملباف را نمیگرفتند، اوضاع فعلی ما به چه نحوی میبود!
اگر امروز جای خالی فردی کاملاً به چشم میآید، نه تنها به خاطر این است که وی نویسنده رمانهایی چون« اسماعیل» یا «گرگسالی» است، بلکه ما مدیری انقلابی را از دست دادیم که مانند دری بیهمتا بدون جایگزین بوده است. تعبیر «هنرمند مؤمن و سختکوش» که در پیام تسلیت مقام معظم رهبری در مورد مرحوم فردی به کار برده شد، حق مطلبی بود به پاس نزدیک به چهار دهه تلاش و ممارست جوانی که عمر خود را وقف انقلاب نمود و با انقلاب رشد کرد و به کمال رسید. میراث امیر حسین فردی امروز در میان ما جاری و ساری است، گویا هنوز فردی در میان ما نفس میکشد و چه خوش گفت سعدی که «مرد نکو نام نمیرد هرگز»، تنها دغدغههای ما این است که بعد از فردی چه کسی میتواند لایق تعبیر«هنرمند مومن و سختکوش» باشد./نسیم